I z Aramisem oczywiście. Wczoraj pod
wieczór słońce grzało niemiłosiernie. Nawet w lesie było
gorąco. O dłuższej wędrówce nie było mowy. A do lasu wyjść
trzeba. Aramis wymagał. Wybraliśmy się więc tylko na
spokojny spacer. A żeby ten spokojny spacer sobie jakoś
uatrakcyjnić, zabawialiśmy się swoimi cieniami. Zabawa była
przednia. Przynajmniej dla mnie. Ale sądząc po minie Aramisa, dla
niego pewnie też. :)
Na zakończenie spaceru,
tradycyjnie już - fotka. A potem muszę przesłać ją do Francji
dla urlopującej
tam Wnuczki. Taka jest Jej prośba.
Ten akurat mój cień zaciekawił mnie
najbardziej. Jest dziwny... Dlaczego? No właśnie, dlaczego?
Może
ktoś mi podpowie?
HKCz
16.06.2017
